"I used to see the signs, now I dream of the time..."
Έντεκα τραγούδια με προσεκτικά σχεδιασμένη συνοχή, διαφορετική κατεύθυνση που όμως συνεχίζει να αγκαλιάζει ήχους από προηγούμενους δίσκους τους δημιουργώντας αισθήματα οικειότητας, με παλιομοδίτικους ρυθμούς που ακούγονται σαν να ξεπήδησαν από jukebox, εξαίσιες (απλές, αλλά και πυκνές) μελωδίες στις κιθάρες, στο μπάσο, αλλά και στο πιάνο που μαγνητίζουν την προσοχή σου, τρομπέτες που ραίνουν τις συνθέσεις με σταγόνες νοσταλγίας, κρουστά και drums που πάλλονται και αγγίζονται με ευφυΐα από τον σπουδαίο Matt Barrick, προκαλώντας σεισμούς ευφορικής αναστάτωσης, με στίχους δραματικούς, με φευγαλεά ρομαντικά στοιχεία, στους οποίους αποτυπώνονται σκουριασμένα στιγμιότυπα της μελαγχολικής καθημερινότητας και φυσικά την παθιασμένη με διάθεση εξομολόγησης και ειλικρίνεια ερμηνεία του Hamilton Leithauser, άλλοτε βαθιά αισθαντική και χειμαρρώδης, άλλοτε τρυφερά απόμακρη και απαλή που αφυπνίζει μια σειρά από ξεθωριασμένες μνήμες, συνειρμούς και συγκινήσεις απ' τις βροχές των απογοητεύσεων και τα αγιάζια της αποτυχίας και της αβεβαιότητας. Το 'Lisbon' των λατρεμένων The Walkmen μοιάζει με το χέρι ενός αγαπημένου που γλιστράει μέσα στο δικό σου και σηματοδοτεί ένα νέο λαμπρό σταθμό στη δισκογραφία τους (προηγήθηκαν τέσσερις εκλεκτά θαυμάσιες κυκλοφορίες) που ξεχωρίζει χάρη στις λεπτομέρειες που ακόμα και αν ξεφεύγουν από το αυτί συλλαμβάνονται από την καρδιά."You're prettier now than the last time, but the words aren't coming through.
And I'm stranded and I'm starry-eyed."
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου